[ad_1]
تیم تحقیقاتی مسئول آخرین مطالعه، یک منظومه ستاره ای دوتایی در انتهای راه شیری به نام VFTS 243 را بررسی کردند. این سیستم از یک ستاره دنباله اصلی نوع O و یک سیاهچاله تشکیل شده است که هر 10.4 روز به دور یکدیگر می چرخند. سیاهچاله در این منظومه باید توسط ستاره ای عظیم ایجاد شده باشد که به تازگی عمر خود را به پایان رسانده است.
الخاندرو وینیا گومز، اخترفیزیکدان مؤسسه اخترفیزیک ماکس پلانک در آلمان و نویسنده اصلی مطالعه اخیر، گفت: «VFTS 243 یک سیستم خارق‌العاده است. علیرغم اینکه این منظومه دارای ستاره ای است که در یک سیاهچاله سقوط کرده است، اثرات انفجار [ابرنواختر] هیچ جا پیدا نمی شود.»
برای مثال، مدارهای ستاره و سیاهچاله VFTS 243 به دور مرکز جرم مشترکشان هنوز تقریباً دایره ای هستند. با این حال، انفجارهای ابرنواختر نامتقارن هستند و با انرژی کمی بیشتر در یک جهت نسبت به جهت دیگر تولید می شوند. این عدم تقارن منجر به شکل گیری پدیده ای به نام «شوک تولد» می شود که جسم فشرده شده را شتاب می دهد و باعث انبساط و کشش بیشتر مدار آن می شود.
شوک های اجدادی محصول سه چیز هستند: بیرون ریختن زباله از یک ستاره در حال انفجار، انفجار نوترینو از هسته در حال فروپاشی ستاره و امواج گرانشی. با این حال، اگر یک ابرنواختر درگیر نمی‌شد، هیچ بقایایی باقی نمی‌ماند و فقط نوترینوها و امواج گرانشی برای ایجاد شوک‌های بسیار کوچک‌تر باقی می‌ماند، که دقیقاً همان چیزی است که محققان در VFTS 243 می‌بینند.
اگر نتیجه گیری محققان درست باشد، به این معنی است که بسیاری از پرجرم ترین ستارگان جهان که دارای درخشندگی بالایی هستند، در تاریکی به زندگی خود پایان می دهند و بی سر و صدا به سیاهچاله تبدیل می شوند. همانطور که ستاره بازمانده از سیستم VFTS 243 به پایان عمر خود می رسد، ممکن است سرنوشت مشابهی در انتظار او باشد.
بسیاری از پرجرم ترین ستاره های جهان که درخشندگی بالایی دارند، در تاریکی به زندگی خود پایان می دهند.
مرگ انفجاری ستاره ها عواقب گسترده ای دارد. انفجار ابرنواختری کارخانه ای از انواع مختلف عناصر است. بنابراین، نه تنها اکسیژن، کربن و نیتروژن از لایه بیرونی ستاره در حال مرگ به فضا پرتاب می شود و زمینه شکل گیری نسل جدیدی از ستارگان و سیارات را فراهم می کند، بلکه گرما و انرژی شدید موج شوک ابرنواختر نیز می تواند منجر به تشکیل عناصر سنگین تری مانند کبالت و آهن می شود
با این حال، اگر برخی از ستارگان پرجرم بدون انفجار ابرنواختری به طور کامل در یک سیاهچاله فرو بریزند، نمی توانند در تولید و بازیافت عناصر نقشی ایفا کنند. بنابراین، کیهان‌شناسان باید این مفهوم را، اگر درست باشد، در مدل‌های خود از نحوه شکل‌گیری و توزیع عناصر در فضا بگنجانند. در این مورد، محققان می توانند به طور کامل تکامل شیمیایی کهکشان ها، از جمله راه شیری خودمان، و زمان تشکیل سیاراتی مانند زمین از عناصر را درک کنند.
یافته های محققان در نامه معاینه فیزیکی منتشر شده است.
[ad_2]
