پادشاهی ۱۶۵ ساله نفت رو به پایان است؛ آیا بدون طلای سیاه می‌توانیم زندگی کنیم؟

هوانوردی نیز به شدت به نفت به عنوان سوخت متکی است. هواپیماها چندین دهه عمر می کنند و هزینه ساخت آنها بسیار بالاست. اما فناوری در این بخش به سرعت در حال توسعه است. مصرف سوخت هواپیماهای جدید بسیار بیشتر از هواپیماهای 40 سال پیش است. هدف این صنعت دستیابی به انتشار صفر خالص تا سال 2050 است.

سوخت های هوانوردی پایدار (SAF) کلید حذف نفت خواهد بود. این سوخت‌های زیستی از مواد خام مورد استفاده برای فرآیندهای صنعتی مانند ضایعات، زیست توده، ضایعات روغن پخت و پز و چربی‌های حیوانی به دست می‌آیند.

سوخت های هوانوردی پایدار مزیت اضافه سازگاری با موتورهای فعلی هوانوردی را دارند و می توانند تا 50 درصد با سوخت جت معمولی ترکیب شوند. بر اساس پیش بینی ها، اگر تا سال 2050 انتشار کربن را به شدت کاهش دهیم، سوخت های پایدار هوانوردی بین 30 تا 45 درصد سوخت های هواپیمایی را تشکیل خواهند داد.

حدود 90 درصد تجارت جهانی توسط صنعت کشتیرانی بین المللی انجام می شود و در حال حاضر بیش از 105000 کشتی تجاری در اقیانوس ها تردد می کنند و حدود 5 درصد از مصرف نفت مربوط به این بخش است.

بدون کشتی برای ارسال کالا به سراسر جهان، نیمی از مردم جهان از گرسنگی می‌میرند و نیمی دیگر یخ می‌زنند. مشکل این صنعت این است که شما به سادگی نمی توانید سوخت را تغییر دهید.

فردریک بائر، استاد دانشگاه لوند سوئد که به مطالعه نوآوری های کم کربن در انرژی و سیستم های صنعتی می پردازد، فکر نمی کند صنعت کشتیرانی بتواند به این زودی ها نفت را کنار بگذارد.

هیدروژن یک سوخت جایگزین بالقوه است. کشتی ها را می توان با سلول های سوختی هیدروژنی مجهز کرد، اما این استراتژی با مشکلاتی همراه است. به عنوان مثال، برای اینکه سوخت مایع بماند، باید در دمای بسیار پایین ذخیره شود. علاوه بر این، چگالی انرژی سوخت هیدروژنی کم است که فضای مورد نیاز برای ذخیره سوخت در کشتی را افزایش می دهد. از طرفی هیدروژن خاصیت انفجاری بالایی دارد.

کشتی های هیدروژنی هنوز در مراحل اولیه هستند. اولین کشتی‌های کوچک در حال آزمایش این فناوری هستند، اما کشتی‌های باربری بزرگ اقیانوس‌پیما با سوخت هیدروژنی هنوز در مرحله طراحی هستند. به گفته کارشناسان، بخش کشتیرانی احتمالاً برای چندین دهه به استفاده از نفت ادامه خواهد داد.