انتشار گزارشی از کشف کمربندهای ون آلن

در 1 می 1958، کشف کمربندهای تشعشعی قدرتمند در اطراف زمین توسط ون آلن در روزنامه واشنگتن ایونینگ استار منتشر شد.

این مقاله گزارش می دهد که کاشف آنها، “جیمز ون آلناو در سمپوزیوم مشترک آکادمی ملی علوم و انجمن فیزیک آمریکا در واشنگتن دی سی ارائه کرد. او از داده های کاوشگرهای فضایی محقق 1 و پیشگام 3 در ناحیه قطب مغناطیسی زمین برای آشکار کردن وجود کمربندهای تابشی و غلظت ذرات باردار الکتریکی استفاده می شود.

کاوش فراتر از کمربندهای ون آلن

یکی از بزرگترین خطرات برای فضانوردانی که به مریخ سفر می کنند، غلبه بر قرار گرفتن در معرض تابش پرانرژی باد خورشیدی، طوفان های خورشیدی و پرتوهای کیهانی کهکشانی است که خارج از منظومه شمسی ما منشا می گیرند.

مگنتوسفر زمین ذرات پرانرژی را به دام می اندازد و از زمین در برابر بادهای همیشه جاری خورشیدی و طوفان ها محافظت می کند. این تشعشعات می تواند به فناوری و همچنین افرادی که روی زمین زندگی می کنند آسیب برساند.

ذرات به دام افتاده دو کمربند تشعشعی به نام کمربند ون آلن تشکیل می دهند که مانند دونات های غول پیکر زمین را احاطه کرده اند. کمربند بیرونی متشکل از میلیاردها ذره پرانرژی است که از خورشید سرچشمه می گیرند و کمربند داخلی از برهم کنش پرتوهای کیهانی با جو زمین تشکیل می شود.

فضانوردان برای رسیدن به فضای بیرونی باید از طریق کمربندهای ون آلن پرواز کنند. بنابراین، پرواز سریع در این منطقه برای قرار گرفتن در معرض تشعشعات کمتر مهم است. الکترونیک حساس در ماهواره ها و فضاپیماهایی که از طریق کمربندهای ون آلن حرکت می کنند نیز باید در برابر تشعشعات محافظت شوند.

در دهه 1950 کشف شد

این کمربندهای تشعشعی که در خارج از مدار پایین زمین قرار دارند، در سال 1958 توسط اخترفیزیکدان جیمز ون آلن کشف شدند. ون آلن کشف کرد که می توان از مناطق کم تابش ون آلن برای رسیدن به فضای بیرونی پرواز کرد.

آزمایش ون آلن بر روی اکسپلورر 1 در 31 ژانویه 1958 آغاز شد. این آزمایش پرتوهای کیهانی بسیار ساده بود و شامل یک شمارنده گایگر (دستگاهی که تشعشعات را تشخیص می دهد) و یک ضبط صوت بود. آزمایشات بعدی توسط سه ماموریت دیگر در سال 1958، اکسپلورر 3، اکسپلورر 4 و پایونیر 3، نشان داد که دو کمربند تشعشعی در اطراف زمین وجود دارد.

مشاهدات برای چندین دهه ادامه داشته است. اما دانش ما در مورد کمربندها زمانی که کاوشگر ون آلن در سال 2012 پرتاب شد افزایش یافت.

یک دهه بعد، در سال 1968، ماموریت آپولو 8 ناسا به اولین فضاپیمای سرنشین دار تبدیل شد که فراتر از کمربندهای ون آلن پرواز کرد و قبل از بازگشت به زمین، به دور ماه چرخید.

زمانی که ایستگاه فضایی بین‌المللی نیز در سال 2011 تکمیل شد، مدار پایین زمین آن سفر به ایستگاه را برای فضانوردان ایمن‌تر کرد.